W porównaniu z indywidualnymi klinicznymi czynnikami ryzyka wiele badań wykazało, że PRS ma podobną lub większą dokładność w przewidywaniu ChNS. Na przykład badanie UK Biobank (UKBB) przeprowadzone w 2018 roku na europejskich uczestnikach wykazało, że PRS miał większą dokładność predykcyjną niż jakikolwiek kliniczny czynnik ryzyka [C-statystyka PRS: 0,623 (95% CI 0,615-0,631), w porównaniu z zakresem 0,550 do 0,594 dla klinicznych czynników ryzyka jak palenie, cukrzyca typu 2, wywiad rodzinny w kierunku chorób serca, wskaźnik masy ciała (BMI), nadciśnienie tętnicze, wysoki poziom cholesterolu]. Z kolei w porównaniu z połączonymi klinicznymi czynnikami ryzyka PRS ma nieznacznie gorszą wartość predykcyjną dla ChNS. W badaniu UKBB zbiór klinicznych czynników ryzyka zsumowanych jako narzędzie ryzyka klinicznego wykazał, że wartość C-statystki wynosi 0,670 (0,663–0,678), w porównaniu z 0,623 (0,615–0,631) dla samego PRS. Analiza z 2020 roku wykazała, że w oparciu o PRS dodatkowe 4% populacji można uznać za grupę wysokiego ryzyka i można im zaproponować statynę, jeśli wskaźnik PRS zostanie uwzględniony w stratyfikacji ryzyka. Ta ulepszona klasyfikacja ryzyka dzięki włączeniu PRS do konwencjonalnych klinicznych modeli ryzyka jest widoczna dla różnych płci, grup wiekowych i coraz częściej dla różnych grup etnicznych z największą korzyścią uzyskaną u młodszych pacjentów przed pojawieniem się ryzyka klinicznego. Ponadto dowody sugerują, że włączenie PRS do oceny ryzyka sercowo- naczyniowego amerykańskich towarzystw ACC/AHA dla ChNS jest ogólnie bardziej opłacalne niż sama ocena ryzyka klinicznego wg ACC/AHA i skutkuje mniejszą liczbą zdarzeń sercowo-naczyniowych.
Należy podkreślić, że wynik ryzyka poligenicznego wskazuje jak ryzyko danej osoby wypada w porównaniu z innymi osobami o innej konstytucji genetycznej. Wyniki poligeniczne nie zapewniają linii bazowej ani ram czasowych dla postępu choroby. Na przykład dwie osoby z wysoką wartości PRS w odniesieniu do ChNS wymagają uwzględnienia dodatkowych informacji dotyczących ryzyka wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych w kontekście całego życia. Wiadomo przecież, że dwudziestokilkulatek oraz osoba powyżej 80. roku życia chociaż mają ten sam wskaźnik ryzyka poligenicznego to ich ryzyko zachorowania na ChNS będzie różnić się w ciągu całego życia. Należy bowiem zwrócić uwagę na narażenia na dodatkowe czynniki ryzyka w trakcie kilkudziesięciu lat życia.
Dotychczasowe badania wykazały, że PRS w ChNS może prowadzić do zmiany klasyfikacji około 12% osób z ogólnej kategorii średniego ryzyka do kategorii wysokiego ryzyka, co przekłada się na silniejsze zalecenie stosowania interwencji terapeutycznych w ramach prewencji pierwotnej. Co więcej, po przedstawieniu genetycznego ryzyka choroby wieńcowej osoby z wyższym ryzykiem genetycznym częściej rozpoczynały i stosowały się do terapii statynami. Wykazano, że wysokie ryzyko wielogenowe ChNS wiąże się z podobnym ryzykiem jak warianty monogenowe w LDLR (gen kodujący receptor dla cholesterolu LDL), APOB (gen kodujący biało apolipoproteiny B) i PCSK9 (gen kodujący konwertaze proproteinową subtylizyny/keksyny 9) . Na przykład w UKBB nosiciele rodzinnej hipercholesterolemii (FH) mieli 3,2- krotnie (1,7–6,0) zwiększone ryzyko ChNS w porównaniu z 2,3-krotnym (2,1–2,5) u osób niebędących nosicielami w grupie 20% górnych PRS. Ponadto istniejące dane wskazują, że PRS obejmujący cały genom identyfikuje górne 2,5% osób, u których występuje ryzyko ChNS zwiększone o 400% co jest równoważne ryzyku wystąpienia niepożądanego incydentu wieńcowego związanego z rodzinną hipercholesterolemią.
Opracowane na podstawie: ElliottJ,BodinierB,BondTA,etal.Predictive accuracy of a polygenic risk score–enhanced prediction model vs a clinical risk score for coronary artery disease. JAMA. 2020;323(7):636-645 Opracowane na podstawie: IsgutM,SunJ,QuyyumiAA,GibsonG.Highly elevated polygenic risk scores are better predictors of myocardial infarction risk early in life than later. Genome Med. 2021;13(1):13.